ಮನದ ಮಾತು - ಶ್ರೀ. ಆನಂದ ರಾಮ್, ಶೃಂಗೇರಿ

ಒಮ್ಮೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಯೋಚಿಸಿದೆ, ಗುರುವ ಹಂಬಲಿಸುವ ನಾನು ಸ್ವಾರ್ಥದಿಂದ ದೂರ ಇದ್ದೇನ?

ಯಾವುದು ಸ್ವಾರ್ಥ, ಗುರುವಿಗಾಗಿ ಬೇಡುವುದು, ಹೌದು ಬೇಡುವ ಉದ್ದೇಶ ನನಗೆ ಗುರು ದರುಶನ ನೀಡಲೆಂಬುದು, ಅದೂ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಸ್ವಾರ್ಥ, ಪದ ಜೋಡಿಸಿ ಹಾಡಿ ಅನುಭವಿಸುವುದು ಅದೂ ಸ್ವಾರ್ಥ, ಭಾವುಕ ಬಕುತರ ಸಂಗದ ಬಯಕೆ, ಗುರು ಕಾರುಣ್ಯ ಪಡೆಯಲು ಹಾದಿ ಸುಗಮ

ವಾಗಲೆಂದೇ? ಹೌದು ಇದೂ ಕೂಡಾ,ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಪ್ರಯತ್ನಗಳು ನಾನು ನನ್ನ ಮಕ್ಕಳು ನನ್ನವರು ಸುಖವಾಗಿ ಇರಲಿ ಎಂಬ ಸ್ವಾರ್ಥ,  ಎಂಬುದು ನನ್ನ ಅನಿಸಿಕೆ.

ಇನ್ನೆಗೆ ಬೇಡಲಿ ನಾನು ಗುರುವನ್ನು ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಬಂದಾಗ, ನನ್ನರಿವು ಇಲ್ಲದಂತಾಗಿ, ಹೃದಯದಾಳದಲಿ ಮೂಡುವ ಆ ಒಂದು ದಿವ್ಯ ಅನುಭವ , ಎಲ್ಲಾ ನಿನ್ನದೆಂಬ ಭಾವ ನಾನೇನೂ ಮಾಡುತ್ತಿಲ್ಲ , ನಿನ್ನ ಪ್ರೇರಣೆ ಮಾತ್ರ ಇಲ್ಲಿ ಮುಖ್ಯ ಎಂದು ಭಾವಿಸಿದಾಗ ದೊರೆವ ಬಿಡುಗಡೆಯ ಅನುಭವ ಅಮೂಲ್ಯ.

ಪೂಜಿಸಿದೆ ಎಂಬ ಭಾವ ವೇದ ಮಂತ್ರ ಅರಿತಿಹೆ ಎಂಬ ಭಾವ ನನ್ನೊಡೆಯನ ಮುಂದೆ ನಗಣ್ಯ, ಆ ಒಡೆಯನ ಕಾಣುವ ಹಂಬಲ ಜಾಸ್ತಿ ಆದಾಗ ಬರುವ ಕ್ಷಣಿಕ ಪರೀಕ್ಷೆಗಳು, ಮೂಡುವ ನಿರಾಶೆಯ ಭಾವ ದೂರ ಮಾಡಿದನೆಂಬ ಭಾವ ಎಲ್ಲದರಲ್ಲೂ ಅವನ ಕಾಣುವ ಹಂಬಲ ಜಾಸ್ತಿ ಮಾಡುವುದು.

ಮುಖವಾಡ ಕಳಚದೆ ವಿಧಿ ಇಲ್ಲ ಅವ ಸಿಗುವುದೂ ಇಲ್ಲ, ಡಾಂಭಿಕ ಭಕುತಿ ಅವ ಒಪ್ಪನಲ್ಲ, ಜೀವನ ನಡೆವಾಗ ನಾ ಎಸಗುವ ಕಾರ್ಯಗಳು ಅವನಿಗರ್ಪಿಸಿ ಸುಮ್ಮನೇ ಇರುವುದೊಂದೇ ದಾರಿ.

ಕೂಗು ಅಳತೆಯ ದೂರದಲಿ ಇದ್ದರೂ ನಾ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ ಎಂದಾದರೆ ಅದು ನನ್ನ ಕರ್ಮದ ಫಲ ಅಲ್ಲವೇ, ಈಗ ಗುರುನಾಥನೇ ಎಲ್ಲಾ ಎಂಬ ಭಾವ ಬರಲು ಅವನೇ ಕಾರಣ. ಈಗ ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣವೂ ಅವನಿಗಾಗಿ ಹಂಬಲಿಸುತ ಸತತ ಪ್ರಯತ್ನ ನಡೆಸುತಿಹೆನು .

ಗುರುನಾಥರು ಹೇಳಿದಂತೆ ಅನುಸಂಧಾನ ಮಾಡಿದಾಗ ಶೂನ್ಯ ಸೇರಬಹುದು ಅಲ್ಲವೇ? ಇನ್ನೇನೋ ಅನಿಸಿಕೆಗಳು ಮನಕೆ ಬರುವುದು , ನಾನೇನೂ ಸಾಧಕನೂ ಅಲ್ಲ, ನಿಜ ಗುರು ಭಕ್ತನೂ ಅಲ್ಲ. ಈ ಪ್ರಪಂಚದ ಸಂತೆಯಲಿ ನಾನೊಬ್ಬ ಸೊಪ್ಪು ಕೊಳ್ಳುವವ, ಸೊಪ್ಪಿನ ವಿಚಾರ ಬಿಟ್ಟು ಸೊಪ್ಪು ಬೆಳೆದವನ ಗೊಡವೆ ನನಗೇಕೆ ಅಲ್ಲವೇ.

ಹಾಗೇ ಸುಮ್ಮನೆ.